- متن کامل این مقاله در جلد اول ارجنامه دکتر حسین مهرپور منتشر شده است.
چکیده: کنسرت در ایران همچون سایر قوالب عرضه موسیقی ذیل چتر حقوق موضوعه قرار گرفته است. حقوقی در گستره حقوق عمومی با طریق مجوز دهی که «شیوه نامه اجرایی برنامه صحنه ای موسیقی(کنسرت)» مصوب 1395 وزیر فرهنگ، دومین مشق در این زمینه پس از پیروزی انقلاب اسلامی است. مقرره ای بسیار مفصل تر نسبت به «آیین نامه نظارت بر اجرای برنامه های صحنه ای موسیقی و نحوه صدور مجوز اجرا و تبلیغات» مصوب 1379 و البته با حفظ و افزایش غلظت نظام صدور مجوز. چنانکه کنسرت به نحوی پرسپکتیو در چنبره مجوزهای ریز و درشت قرار گرفته است: 1ـ مجوز اثر موسیقایی اعم از کلام (شعر/ترانه) و موزیک که بایدها و نبایدهای مطول دارد. 2ـ مجوز گروه موسیقی اعم از تأیید صلاحیت خواننده، نوازنده، سرپرست گروه و متقاضی یا همان برگزارکننده. 3ـ مجوز چگونگی اجرا شامل پوشش، نحوه آرایش و پیرایش، رفتار و گفتار هنرمندان، تفکیک صدای زن و مرد خوانندگان و موارد فنی اجرا. 4ـ مجوز مکان اجرا شامل مجوزهای ایمنی، امکانات رفاهی، ملاحظات امنیتی، ترافیکی و انتظامی. 5ـ مجوز زمان اجرا. 6ـ مجوز تبلیغات کنسرت. 7ـ الزامات ناظر بر مخاطبان حاضر در کنسرت. شیوه نامه مملو است از تلالؤ دخالت و نظارت تام دولت بر اجرای موسیقی بر صحنه که البته پشت صحنه را هم در اختیار دارد. مراسمی که ریز برنامه اجرایی آن نیز نیازمند تأیید دفتر موسیقی است و بدین سان، روال گذشته هیچ تغییری ننموده و البته موارد پنهان و مگوی سال های دور، صراحتاً در مفاد مقرره نقش بسته است. گویی، مقرره ای است کهنه که تنها شماره و تاریخی جدید دارد.
کلیدواژه ها: موسیقی، حقوق کنسرت، شیوه نامه اجرایی برنامه صحنه ای موسیقی، ممیزی موسیقی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
