- متن کامل این مقاله در جلد اول ارجنامه دکتر حسین مهرپور منتشر شده است.
نگارنده به عنوان یك متعلّم و معلّم علوم انسانی جدید و قدیم كه نه از مُثل افلاطونی و پیامدهای سترگ آن بر ساحتهای گوناگون اندیشه و عمل ما مشرقیان غافل است و نه نسبت به ترجمه شاعرانه آن در كلام میر فیلسوف ـ ابوالقاسم فندرسکی (970-1050 ق.) ـ كه «چرخ با این اختران نغز و خوش و زیباستی/صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی» بیتوجه؛ نه دلبسته مدینه فاضله افلاطون است و نه قرائت فارابی گونه آن را راه حل اداره انسان مسلمان در عصر جدید می بیند؛ نه با حضرات خمس و وحدت وجود ابنعربی بیگانه است و نه از تجلّیات شهودی اِكهارت؛ نه با عرفان خوفی غزالی بیگانه است و نه با ترس و لرز كی یركگور؛ نه دقت های اصولی آقا ضیاء عراقی در مباحث الفاظ را نادیده می گیرد و نه قواعد تفسیر متون حقوقی حقوقدانان كامنلایی و صد البته نه پژوهشهای فلسفی ویتگنشتاین را؛ نه اصالة الظهور شافعی و شیخ طوسی را تنها راه فهم متن تاریخی میشناسد و نه عینیتگرایی متنمحورانه بِتی از اصحاب هرمنیوتیك جدید را؛ نه اصل خود مالكیتی و خود حاكمیتی جان لاك را بیاهمیت می شمارد و نه از تأثیرش بر علمای شیعی عصر عثمانی نجف در بازتولیدش تحت لوای اصل عدم ولایت غافل، دردمندانه و مشفقانه به آنان كه دلبسته این سرزمین و این فرهنگ و تمدن ریشهدار هستند عرضه می دارد كه ادارة امورِ منتقدین اندیشهورز، بسی افتخار آفرین تر و شیرین تر از حكمرانی بر سبکمغزان متعصب است.
